Δημήτρης Αμελαδιώτης

Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, στην Koninkijke Academy of Audiovisual Arts, Γάνδη, Βέλγιο και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Chelsea College of Fine Arts, Λονδίνο. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις: γκαλερί Elika, Αθήνα (2010) / Tsatsis Projects Gallery, Θεσσαλονίκη (2007 και 2003). Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, projects και residencies στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Hovikartanon Art Residence, in situ παραγωγή έργων σε συνεργασία με την Ελένη Θεοφυλάκτου, Summelina, Φιλανδία (2010) / Summer 10×10 artists, γκαλερί Elika, Αθήνα (2010) / Μελόδραμα project, ανεξάρτητη ομαδική δράση από τους kangaroo court σε δημόσιο χώρο, Θεσσαλονίκη (2010) / Νέα γενιά καλλιτεχνών Θεσσαλονίκης, Εικαστικός Κύκλος, Αθήνα (2010) / Περί Περιπτέρου project, ομαδική δράση σε συνεργασία με τον Γιώργο Παλιάτσιο, (2009) / Nexus Machine Shop, 2nd  Conference of Transcultural Exchange Organization Of Arts, Βοστόνη, ΗΠΑ (2009) / Translate me, ανεξάρτητος χώρος στην οδό Αιόλου 48, Αθήνα (2008) / Συλλογή Ντονόπουλου, Donopoulos Gallery, Θεσσαλονίκη (2008) / Scissors, stone, paper, RKB gallery, Λονδίνο (2008) / Condensation 1, Decima Gallery, Λονδίνο (2008) / Free Associations, Chelsea Space, Λονδίνο (2007) / Η Χρυσή Εποχή, a.antonopoulou gallery, Aθήνα (2007) / Art Karlikevi Residency, Καισάρεια, Τουρκία (2006) / Πεδίο Δράσης Κόδρα 04, Θεσσαλονίκη (2004) / Πεδίο Δράσης Κόδρα 03, Θεσσαλονίκη (2003). Είναι μέλος των ομάδων τέχνης PalAmeA και Kangaroo Court.

 

Τα μικρά αντικείμενα τα οποία έφτιαξα κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Εργαστηρίου Νέων Καλλιτεχνών δεν αποτελούν μία άμεση οπτική αναπαραγωγή του τίτλου και της θεματικής του «ντόμινο».

Παρατηρώντας ωστόσο εκ των υστέρων τη διαδικασία δημιουργίας όλων αυτών των αντικειμένων, το συνολικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να μοιάζει με  το παιχνίδι ντόμινο με τη γνώριμη ακολουθία μικροστοιχείων.

Εντούτοις, στα αντικείμενα αυτά ίσως ενυπάρχει και η κοινωνικοπολιτική έννοια και διάσταση του «φαινόμενου ντόμινο». Σε αυτήν το έργο μπορεί να ανταποκρίνεται με έναν πιο αλληγορικό τρόπο: παίζοντας με τις έντονες διαφορές και αντιθέσεις μεγεθών (άλλα είναι συμπαγή κι άλλα μικροσκοπικά), δομών (άλλα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή, άλλα αιωρούνται ή στέκονται απλώς κατά τύχη, ενώ άλλα πατούν γερά στο έδαφος), έτσι ώστε να διαμορφώνει μια εύθραυστη δυναμική, τέτοια που να δίνεται η εντύπωση πως με μια απλή κίνηση, όλα μπορούν να καταρρεύσουν και το ένα έργο να συμπαρασύρει το άλλο.           

Μέσα από όλα αυτά και κατά το διάστημα που  δούλεψα στο εργαστήριο, προέκυψε για μένα και ένα επιπλέον ερώτημα, το οποία ο θεατής καλείται όχι φυσικά να το απαντήσει, αλλά να το λάβει υπόψη του βλέποντας στη δουλειά μου. Αναρωτιόμουν πώς προκύπτει η εξής αντίφαση, που προέκυψε μάλλον ασυνείδητα, παρά εσκεμμένα: εκτός από όσα έργα-assemblages εμφανώς φέρουν στοιχεία έντονης επεξεργασίας, πώς γίνεται να υπάρχουν μεταξύ τους και άλλα τα οποία ολοκληρώθηκαν με την ελάχιστη χειρονομία.